Ωφέλιμα – Σελίδα 16

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος7 Σεπτεμβρίου 2018

Ἕνας βαθυστόχαστος ὕμνος τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου καὶ μάλιστα τὸ Ἀπολυτίκιο αὐτῆς, ποὺ ψάλλουμε γιά πολλὲς ἡμέρες καὶ μετὰ τὴν ἑορτή, διαλαλεῖ στὰ πέρατα τῆς ὀρθοδοξίας ὅτι ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου ἔδωσε χαρὰ σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

«Ἡ Γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαρὰ ἐμήνυσεν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ». Ἔδωσε χαρὰ πρῶτα στούς γονεῖς της, τὸν δίκαιο Ἰωακεὶμ καὶ τὴν ἁγία Ἄννα. Πολλὲς ἡμέρες, ἀκόμη καὶ νύχτες πέρασαν προσευχόμενοι. Παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νά τοὺς δώσει τή χαρά νά κρατήσουν στά χέρια τους τὴν ἄνοιξη τῆς ζωῆς. Τὸ παιδὶ εἶναι μία ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Νιώθουν οἱ γονεῖς τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τούς ἐμπιστεύεται μία ψυχή πού ἔχει αἰώνιο προορισμό.

Τὴν ἐποχὴ μάλιστα ἐκείνη ἡ ἀτεκνία ἦταν ὄνειδος, ἐντροπή, γιατὶ διέψευδε κάθε ἐλπίδα περὶ τῆς γεννήσεως τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ προσευχὴ τῶν ἁγίων Θεοπατόρων συνοδευόταν καὶ μὲ κραυγή. Γιά νά μὴν εἶναι ἐνοχλητικοὶ στούς γείτονες, ἀποφάσισαν ν’ ἀπομακρυνθοῦν, οὕτως ὥστε στό βουνὸ εὑρισκόμενος ὁ Ἰωακεὶμ, νά κραυγάζει, γιά νά ἀκουστεῖ ἀπὸ τὸν Θεό.

«Κύριε ἐκέκραξα πρὸς Σέ, εἰσάκουσον Κύριε» θὰ ἔλεγε, ὅπως ἐνωρίτερα προσευχόταν ὁ Δαβίδ.

Καὶ ἡ θερμή, ἡ καρδιακή, ἡ γεμάτη πιστὴ καὶ ἐλπίδα προσευχὴ τοῦ ἔφερε τὸ εὐλογημένο ἀποτέλεσμα. Ἄλλωστε εἶναι ἐπιβεβαιωμένο διαχρονικὰ καὶ αὐτὴ πλέον εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκκλησίας μας, ὅτι ὁ Θεός ποτέ δέν περιφρονεῖ καὶ δέν παραβλέπει τὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων μόνο που ἡ ἀπάντηση εἶναι ἄλλοτε ἄμεση καὶ ἄλλοτε κατὰ τή γνώμη μας καθυστερημένη, ἄλλοτε ἔρχεται ὅπως τή θέλουμε καὶ ἄλλοτε ὅπως τὴν ἐπιθυμεῖ μόνο ὁ Θεός. Καὶ ἐμεῖς πρέπει νά μάθουμε νά περιμένουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ νά δεχόμαστε τὴν ἀπάντηση ὅπως τὴ θέλει ὁ Θεός.

Ἕνας προχωρημένος στήν πνευματικὴ ζωὴ ἅγιος ἔλεγε «Κύριε ὅπως θέλεις, ὅταν θέλεις, ὅσο θέλεις καὶ ἐὰν θέλεις» καὶ θαυμάζει κανεὶς τὴν πλήρη ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό.

1261Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου εἶναι χαρὰ γιά τὸν οὐρανό. Ὅλος ὁ οὐράνιος κόσμος, οἱ ἄγγελοι, οἱ ἀρχάγγελοι τὰ λειτουργικὰ πνεύματα πού εἶναι στή διακονία τοῦ Θεοῦ ἀγαποῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ παρακολουθοῦν μὲ ἀγωνία τὴν πορεία τους στή γῆ. Ἔβλεπαν ὅτι ἡ κάθε ἡμέρα πού ἐρχόταν ἦταν χειρότερη ἀπὸ αὐτή πού πέρασε. Ἔβλεπαν τοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ ὅλο καὶ περισσότερο. Νά λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τὴν κτίση παρὰ τὸν Κτίσαντα. Νά γίνεται ὁ ἕνας γιά τὸν ἄλλο ἄνθρωπο λύκος καὶ πρὸ πάντων νά μὴν μπορεῖ ν’ ἀντισταθεῖ στίς ἀδυναμίες του, γιατὶ δέν ὑπῆρχε Ἐκεῖνος πού θὰ τὸν βοηθοῦσε. Καὶ ἔβλεπαν τὸ σχέδιο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου νά ματαιώνεται.

Αὐτὴ τὴν ἀγωνία τὴν ἔζησαν οἱ ἄγγελοι γιά πολλὰ χρόνια, γιά πολλοὺς αἰῶνες. Ὅταν γεννήθηκε ἡ Θεοτόκος, ἔνιωσαν ἀνείπωτη χαρά, γιατὶ πλησίαζε πλέον καὶ ἡ Γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ τοῦ κόσμου καὶ ἡ ἀπαλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τή δυστυχία καὶ τὴν αἰώνια καταδίκη.Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου γεμίζει χαρὰ καὶ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅλος ὁ κόσμος ζεῖ μέσα στήν κατάρα καὶ δοκιμάζει τὴ φοβερὴ συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὅλος ὁ κόσμος πού δοκιμαζόταν ἀπὸ τὴν ἀρρώστια, ἀπὸ τὸν πόνο, ἀπὸ τὸν φόβο καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο, ποὺ ἦταν στυφοὶ καρποὶ τῆς παρακοῆς, ζητοῦσε λύτρωση καὶ περίμενε τὸν Λυτρωτή.

Αὐτοί πού ζοῦσαν στήν Ἀνατολὴ τὸν περίμεναν ἀπὸ τή Δύση καὶ αὐτοί πού ζοῦσαν στή Δύση τὸν περιμεναν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὰ βλέμματα ὅλων διασταυρώνονταν στήν Παλαιστίνη κατὰ θαυμαστὸ τρόπο.

Σ’ ὅλες τίς χῶρες καὶ σ’ ὅλους τοὺς λαοὺς ἔχουμε λαχτάρα γιά τήν ἀναμενόμενη Γέννηση τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε συγκινητικὴ νοσταλγία τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία.

Ἡ Γέννηση τῆς Θεοτόκου ἔφερε χαρὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο, γιατὶ ὅπως ὁ αὐγερινὸς προμηνύει τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἡλίου ἔτσι καὶ ἡ Γέννησή της προεμήνυσε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦταν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης.

Τὸ μεγάλο καὶ πολυσήμαντο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας μας ἔφερε χαρὰ καὶ στόν Ἅδη, στόν κάτω κόσμο, ὅπως χαρακτηριστικὰ λέγει ὁ λαὸς μας.

Γιατὶ καὶ ἐκεῖ περίμεναν τὸν λυτρωτή. Περίμεναν νά ἀκούσουν κήρυγμα μετανοίας. Περίμεναν καὶ ἐκεῖ τὸν «Ἄγγελο τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ τὸν τίμιο Πρόδρομο, γιά νά τοὺς προετοιμάσει, ἀφοῦ ὁ Λυτρωτὴς θὰ ἔφθανε καὶ ἐκεῖ γιά τρεῖς ἡμέρες καὶ τρεῖς νύχτες, ὥστε κανεὶς νά μὴν ἀδικηθεῖ.

Καὶ ὅπως ἕνα σπουδαῖο γεγονὸς σήμαινε τὴν ἀποφυλάκιση καὶ ἀπελευθερώσῃ καταδικασμένων ἀνθρώπων ἔτσι καὶ ἡ γέννηση τῆς Παναγίας σήμανε τὴ βέβαιη ἐλπίδα τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν αἰώνια καταδίκη.

Αὐτὸ τὸ πολυσήμαντο γεγονὸς ὀφείλουμε μὲ χαρὰ νά γιορτάζουμε μὲ πνεῦμα μαθητείας νά τὸ μελετᾶμε, γιά νά ἔχουμε ὠφέλεια πνευματική.

Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης «Ροδοπέταλα στη χάρη της».

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος3 Σεπτεμβρίου 2018

«Εὐαγγελίσαθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με…,κηρῦξαι ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν».

Πόσον παρήγορα καί ἐλπιδοφόρα εἶναι τά λόγια αὐτά τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου ! Διά τούς ἀνθρώπους τούς πονεμένους, πού ζητοῦν λύτρωσιν ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς, ἔρχεται ὁ Χριστός καί φέρει τό χαρμόσυνον μήνυμα. Κηρύττει ὅτι, ἀφ’ ὅτου ἦλθεν Ἐκείνος, ἀρχίζει ἡ ἐποχή τήν ὁποίαν ὁ προφήτης ὀνομάζει «ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Ἡ ἐποχή δηλ. ἡ εὐχάριστος καί εὐπρόσδεκτος, κατά τήν ὁποίαν θά δημιουργηθῇ ἐπί τῆς γῆς ἕνα καθεστώς σωτήριον διά τούς ἀνθρώπους, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

***

Ἀπό τότε πού οἱ ἄνθρωποι ἐδημιούργησαν τάς πρώτας κοινωνικάς ὁμάδας καί ἤρχισαν νά ζοῦν κοινωνικῶς, ἐγνώρισεν ὁ κόσμος διαφόρους μορφάς κοινωνικῆς ζωῆς, καί διάφορα κοινωνικά συστήματα καί πολιτεύματα καί καθεστῶτα. Καί αἱ σχετικαί προτιμήσεις τῶν ἀνθρώπων δέν συμπίπτουν. Ἄλλοι προτιμοῦν τοῦτο τό καθεστώς καί ἄλλοι τό ἄλλο. Ὁ ἕνας εὑρίσκει πλεονεκτήματα εἰς τοῦτο τό σύστημα, ὁ ἄλλος τοῦ εὑρίσκει μειονεκτήματα κ.ο.κ.

Ὑπάρχει, ἐν τούτοις, ἕνα καθεστώς θαυμάσιον καί ἐξαίρετον·ἕνα σύστημα ζωῆς ἄριστον· μία μορφή πολιτεύματος, ἡ ὁποία λύει ὅλα τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, τά ἀτομικά καί τά κοινωνικά. Εἶναι τό πολίτευμα, πού ἦλθε νά κηρύξῃ ὁ Χριστός ἐπί τῆς γῆς, καί ὀνομάζεται:«βασιλεία τοῦ Θεοῦ» ἤ «βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Εἰς αὐτό ὑπάρχει ἡ μόνη λύσις τῶν συγχρόνων κοινωνικῶν προβλημάτων καί ἡ μόνη διέξοδος ἐκ τῶν δεινῶν, ἀπό τά ὁποῖα σήμερα πάσχομεν καί ὑποφέρομεν. Τί εἶναι λοιπόν τό καθεστώς αὐτό, πού ὀνομάζεται «βασιλεία τῶν οὐρανῶν»; καί ποῖα ἀγαθά ὑπόσχεται καί ἐξασφαλίζει εἰς τους ἀνθρώπους ;

***

1.Ἡ «Βασιλεία τῶν οὐρανῶν»! Πάρα πολλές φορές ὡμίλησε περί αὐτῆς ὁ Κύριος. Εἶναι τό προσφιλές Του θέμα. Εἰς τά πρῶτα του κηρύγματα «ἤρξατο κηρύσσειν καί λέγειν· μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Εἰς τάς παραβολάς Του ἐχρησιμοποίησε διαφόρους εἰκόνας, διά να περιγράψῃ τήν βασιλείαν αὐτήν. Καί ὅταν ἐδίδαξε τήν Κυριακήν προσευχήν, συμπεριέλαβε καί τό «ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου». Ἐν γένει, εἰς τό Εὐαγγέλιον κατ’ ἐπανάληψιν γίνεται λόγος περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί περί τῶν ἀγαθῶν αὐτῆς.

2.Ἔχει ἐπικρατήσει μία ἐσφαλμένη ἰδέα· καί, λέγοντες βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἐννοοῦμεν συνήθως μίαν μετά θάνατον κατάστασιν, τήν αἰώνιον ζωήν, τήν «ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ἀλλά δέν εἶναι τοῦτο ὀρθόν. Διότι ναί μέν ἡ φράσις «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» σημαίνει ὅτι ἡ πλήρης καί ἀπόλυτος ἐπικράτησις τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει εἰς τόν πέραν τῆς αὐτῆς οὐράνιον κόσμον. Ἐν τούτοις ὅμως ἔχει καί ἐπίγειον ὕπαρξιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτό ἄλλωστε ὁ Κύριος εἶπεν, ἤδη πρό 20 αἰώνων, ὅτι ἦλθε διά νά κηρύξῃ «ἐνιαυτόν Κυρίου δεκτόν», ὅτι «ἤγγικεν» καί ὅτι «ἐντός ἡμῶν ἐστιν» ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι κυρίως βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ἔχει πολίτας καί ἐπί τῆς γῆς. Ἤ ἀκριβέστερον, οἱ πολῖται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐδῶ εἰς τήν γῆν πραγματοποιοῦν τήν οὐράνιον πολιτογράφησίν των. Ἐδῶ ἀποκτοῦν τούς τίτλους καί τά δικαιώματα τοῦ οὐρανοπολίτου. Ἀπό ἐδῶ ἀρχίζουν νά πολιτεύωνται ὡς ὑπήκοοι τοῦ οὐρανίου Βασιλέως Χριστοῦ, «οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος». Μέ ἄλλας λέξεις· ὅταν λέγωμεν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, εννοοῦμεν τήν πνευματικήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐπί τῶν ψυχῶν καί τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἐννοοῦμεν ὅτι ὁ Θεός βασιλεύει καί κυβερνᾷ τούς ἀνθρώπους διά τοῦ Νόμου Του καί τοῦ θελήματός Του.

3.Ἐπειδή δέ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἱνα πάντες οἱ ἄνθρωποι πιστεύσουν εἰς τόν Υἱόν Του, τόν Σωτῆρα Χριστόν, καί πειθαρχήσουν εἰς ὅ,τι Ἐκείνος ἐδίδαξε καί ἐνομοθέτησεν, εἶναι φανερόν ὅτι ὅσῳ πληθύσονται οἱ πιστοί εἰς τόν Χριστόν καί καθ’ ὅσον τηροῦν καί ἐφαρμόζουν τό Εὐαγγέλιον Του, τόσῳ αὐξάνει καί ἐξαπλώνεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς. Καί ὁ Χριστός, τότε ἄρχει καί βασιλεύει ἐπί τῶν ἀνθρώπων διά τῶν ἐντολῶν Του, μέχρις ὅτου ὅλαι αἱ κοινωνίαι τῶν ἀνθρώπων καί ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς χριστοκρατηθοῦν καί ἱδρυθῇ, οὕτως εἰπεῖν, μία μεγάλη «Χριστοκρατία», τῆς ὁποίας κυβερνήτης καί βασιλεύς θά εἶναι αὐτός ὁ Χριστός, βασιλεύων ἐπί τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων διά τοῦ Εὐαγγελίου Του.

Προς τόν σκοπόν τοῦτον ἀκριβῶς ἱδρύθη ἐπί τῆς γῆς ἡ Ἐκκλησία, διά νά ἐργάζεται τό ἔργον τοῦ «καταρτισμοῦ τῶν ἁγίων» καί τῆς ἐπεκτάσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἰς τήν οἰκουμένην. Χαρακτηριστικῶς μάλιστα καί αὐτή ἡ Ἐκκλήσια ὠνομάσθη ὑπό τοῦ Κυρίου «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. θ΄ 1), ὡς περιλαμβάνουσα ἀφ’ ἑνός τό ἐπίγειον τμῆμα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, (τήν «στρατευομένην» ἐκκλησίαν ) καί τό οὐράνιον ἀφ’ ἑτέρου (τήν «θριαμβεύουσαν» ἐκκλησίαν).

4.Ἐάν, τέλος, θά ἠθέλομεν νά πληροφορηθῶμεν τάς βασικάς ἀρχάς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί νά κατανοήσωμεν, ἑπομένως, τάς ἀρετάς πού πρέπει νά ἔχομεν οἱ ἀνήκοντες εἰς αὐτήν, θά ἦτο ἴσως ἀρκετόν νά προσέξωμεν τούς μνημειώδεις ἐκείνους «μακαρισμούς», διά τῶν ὁποίων προοιμιάζει ὁ Κύριος τήν ἐπί τοῦ Ὄρους ομιλίαν Του. Θά ἴδωμεν ἐκεῖ νά ὑπογραμίζωνται ἡ ταπείνωσις καί ἡ πραότης, ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰρήνη, ἡ ἁγνότης καί ἡ δικαιοσύνη ὡς θεμελιώδεις χριστιανικαί ἀρεταί καί ὡς βασικαί προϋποθέσεις διά νά ἀνήκῃ τις εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ποῖος δέν τό ἀντιλαμβάνεται, ὅτι, ὑπ’ αὐτούς τούς ὅρους, δημιουργεῖται πράγματι παραδεισιακή κατάστασις ; Ἀλλά καί πόσοι ἆρα γε ἐκ τῶν χριστιανῶν συνέχονται ἀπό τό ἰδεῶδες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί ἀολουθοῦν σταθερῶς τάς γραμμάς αὐτάς πού ἐχάραξεν ὁ Κύριος ὡς πορείαν ἁρμόζουσαν εἰς τους πολίτας τῆς βασιλείας Του;

Εἴθε νά εὕρωμεν τᾑν ὁδόν αὐτήν τήν σωτήριον κατά τό ἀρχόμενον σήμερον νέον ἐκκλησιαστικόν ἔτος, διά νά ἀποβῇ καί δι’ ἡμᾶς «ἐνιαυτός Κυρίου δεκτός».

Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος27 Αυγούστου 2018

Στις 29 Αυγούστου τιμούμε την αποτομή της κεφαλής του Προδρόμου, δηλαδή την αποκεφάλιση του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού κατά διαταγή του βασιλιά Ηρώδη. Είναι μέρα πένθιμη και τηρούμε αυστηρή νηστεία (αλάδωτο, δεν τρώμε λάδι) σε ένδειξη πένθους για την άδικη θανάτωση του αγιοτέρου ανθρώπoυ της παγκόσμιας Ιστορίας (Aνώτερη από τον Πρόδρομο είναι μόνο η Παναγία). Σε περίπτωση που η εορτή τύχει ημέρα Σάββατο ή Κυριακή, καταλύουμε λάδι.

Διήγηση:Μετά την βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, τελείωσε η αποστολή του Προδρόμου. Ο Χριστός άρχισε πλέον να κηρύσσει σε όλη τη Γαλιλαία.
Ἔτσι σέ ὅσους πήγαιναν πλέον νά βαπτισθοῦν σ’ ἐκεῖνον πάντα τούς θύμιζε ὅτι τό δικό του βάπτισμα ἦταν μέ νερό, ἐνῶ τοῦ Ἰησοῦ μέ Πνεῦμα Ἅγιο. Καί δένπεριοριζόταν στό νά διδάσκει μόνο καί νά νουθετεῖ, ἀλλά καυτηρίαζε καί τά στραβά πού ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, προπαντόςοἱ ἄρχοντες, γιατί ἔδιναν τό κακό παράδειγμα.

Ὅταν ἔμαθε, λοιπόν, γιά τήν ἄτακτη καί ἁμαρτωλή ζωή πού ἔκανε ὁ βασιλιάς Ἡρώδης θεώρησε χρέος του νά τόν ἐλέγξει καί νά προσπαθήσει νά τόν φέρει στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἡρώδης, παιδιά, ζοῦσε παράνομα. Εἶχε πάρει γιά γυναίκα του τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἡ κακιά καί ἀνήθικη Ἡρωδιάδα κοντά στόν Ἡρώδη ἔκανε πολλά ἄσχημα πράγματα. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης πού ἦταν κήρυκας μέ θάρρος καί δέν μποροῦσε νά σιωπήσει ἔλεγχε συνέχεια τό βασιλιά, λέγοντάς του πώς ἡ ζωή πού ἔκανε δέν ἦταν σωστή καί πώς δέν ἐπιτρεπόταν νά ἔχει γιά γυναίκα του τή γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του. Ποιό ἦταν ὅμως τό ἀποτέλεσμα; Ἀντί νά μετανοήσει ὁ βασιλιάς ἔστειλε στρατιῶτες νά τόν συλλάβουν καί νά τόν πετάξουν στή φυλακή.

Ποιό ἦταν τό τέλος τοῦ ἁγίου Ἰωάννη;

Ἡ κακιά Ἡρωδιάδα θέλησε νά τόν ἐκδικηθεῖ καί βρῆκε τήν εὐκαιρία. Ὁ Ἡρώδης γιόρταζε τά γενέθλιά του καί εἶχε στό τραπέζι καλεσμένους ἄρχοντες καί μεγάλους ἀξιωματικούς καί προύχοντες τῆς Γαλιλαίας. Τότε μπῆκε στή μεγάλη ἐπίσημη αἴθουσα ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας , η Σαλώμη,καί χόρεψε ἕνα χορό αἰσχρό καί προκλητικό. Ὁ χορός της ἄρεσε τόσο πολύ στόν Ἡρώδη καί τούς καλεσμένους του καί τῆς εἶπε: «Ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις κι ἐγώ θά σοῦ τό δώσω». Καί μάλιστα ὁρκίστηκε λέγοντάς της: «Θά σοῦ δώσω ὅ,τι θέλεις ….μέχρι καί τό μισό μου βασίλειο»!

Τότε ἡ Σαλώμη ρώτησε τή μητέρα της κι ἐκείνη τῆς εἶπε νά ζητήσει τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου σ’ ἕνα πιάτο. Ἔτσι κι ἔκανε ἡ Σαλώμη, πού ἦταν κακιά καί πονηρή σάν τή μητέρα της. Ὅταν τό ἄκουσε ὁ βασιλιάς λυπήθηκε πολύ, γιατί εἶχε ὁρκιστεῖ καί μάλιστα μπροστά σέ ὅλους τούς καλεσμένους του. Καί ἐπειδή δέν ἤθελε νά φανεῖ πώς δέν κρατᾶ τόν ὅρκο του, διέταξε ἀμέσως ἕνα στρατιώτη νά πάει νά φέρει τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη. Αὐτός πῆγε στή φυλακή ἀποκεφάλισε τόν Ἰωάννη καί τοῦ ἔφερε τό κεφάλι μέσα σ’ ἕνα πιάτο. Ἔπειτα τό ἔδωσε στή Σαλώμη καί αὐτή στή μητέρα της.

Ὅταν οἱ μαθητές τοῦ Ἰωάννη πληροφορήθηκαν τό γεγονός, πῆγαν στή φυλακή,πῆραν τό σῶμα του καί τό ἔθαψαν.

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος24 Αυγούστου 2018

Για το ανδρόγυνο: «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε»(Γαλάτ. 6, 2)

Άλλο καλύτερον δεν είναι εις την γυναίκα ωσάν όπου να έχει υπομονή και ταπείνωση. Και, αν τύχει και έχει κακόν άνδρα, να υπομένει και να ευχαριστεί τον Θεό περισσότερο από τις άλλες, διότι έχει μισθό πολύν εις την ψυχή της και πάντα με γλυκά λόγια να τον παρηγορεί και να στοχάζεται πως και αυτός αγανακτεί και κινδυνεύει την ζωή ημέρα και νύκτα, διά να την φυλάξει. Και αν έχει και ο άνδρας κανένα ελάττωμα, να τον υποφέρει και να μην τον πικραίνει, άνθρωπος είναι και αυτός, δεν είναι άγγελος. Και να ενθυμάται πάντα τις καλοσύνες του και να συλλογίζεται και τις δικές της κακοσύνες. Ομοίως και εσύ ο άνδρας, όταν σου τύχει κακή γυναίκα, πρέπει να υπομένεις και να ευχαριστείς τον Θεό, διότι έχεις μισθό μεγάλο εις την ψύχη σου και, αν σου πταίσει καμμίαν φορά, μη την συνερίζεσαι και στοχάσου και τις καλοσύνες της. Ακόμη συλλογίσου και τα δικά σου τα ελαττώματα.

Πάλιν εσύ, γυναίκα, έχεις περισσότερο χρέος από τον άνδρα να ανατρέφεις τα παιδιά σου και να τα νουθετείς εις τα καλά έργα.

Γονείς και παιδιά.

Ένα δένδρο, αν το κόψεις, ευθύς ξεραίνονται τα κλαριά, ενώ αν ποτίζεις την ρίζα, στέκονται δροσερά τα κλωνάρια. Ομοίως είστε και οι γονείς σαν το δένδρο και όταν ποτίζεται ο πατέρας και η μητέρα, που είστε η ρίζα των παιδιών, με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες, με καλά έργα, φυλάγει ο Θεός τα παιδιά σας. Όταν ξεραίνεστε οι γονείς με τις αμαρτίες, θανατώνει ο Θεός τα παιδιά σας και σας βάνει εις την κόλαση μαζί τους.

Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τί πρέπει να κατηγορήσουμε, τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά. Λοιπόν κάνετε καλά εσείς οι γονείς, που είστε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά.

Δεν είναι κατάρα η ακούσια ατεκνία, ούτε λόγος διαζυγίου.

Ακόμη να προσέχετε οι άνδρες να μη κοιτάζετε τες γυναίκες σας με άγριο μάτι διά πολλές αιτίες, μάλιστα πως δεν κάνουν παιδιά και λέγετε τάχα πως έχετε κατάρα. Ακούσατε να σας ειπώ: τον παλαιόν καιρόν ο Διάβολος έβαλε σκοπό να χαλάσει τον κόσμο και έβανε μίσος εις τα ανδρόγυνα, για να μη κάνουν παιδιά να αυξηθεί ο κόσμος, και έτσι οι άνθρωποι δεν έκαναν παιδιά, αλλ’ ούτε φρόντιζαν διά να υπανδρεύονται και κινδύνευε να χαθεί ο κόσμος.

Τότε ο Θεός, θέλοντας να λείψει αυτό το διαβολικό κακό, πρόσταξε ότι όποιος δεν κάνει παιδιά, είναι κατηραμένος. Διά τούτο και μόνον τον είπε ο Θεός αυτόν τον λόγο, διά να χαλάσει τον σκοπό του κατηραμένου Διαβόλου. Λοιπόν τώρα δεν έχετε κατάρα όσοι δεν κάνετε παιδιά και μη λυπάσθε, αλλά χαίρεσθε, όπου γίνεται το θέλημα του Θεού και όχι το δικό σας και μάλιστα εκείνοι που έχουν παιδιά είναι σκλάβοι και κατά τη ψυχή και κατά το σώμα. Και να φυλάγεσθε να μη κάμετε σαν κάποιοι ανόητοι και τρελλοί, που επειδή δεν γέννησαν παιδιά οι γυναίκες τους, τις χώρισαν και πήραν άλλες. Ο Διάβολος θέλει να χωρίζονται τα ανδρόγυνα και όχι ο Θεός. Έτσι λέγει και ο Νόμος: Κανένα άλλο αίτιον δεν τους χωρίζει εκτός αν ξεπέσουν εις πορνεία. Και όποιος διά άλλο αίτιον χωρίζει την γυναίκα του και πάρει άλλην θα κριθεί ως μοιχός, χειρότερος από τον πόρνο, και πρόκειται να πάει εις την Κόλαση.

Οικογενειακό Εικονοστάσι και αγωγή παιδιών.

Να κάνεις μίαν εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου, να έχεις και τον Άγιο του παιδιού σου και όταν το παιδί σου σηκώνεται από τον ύπνο να σου γυρεύει ψωμί, μην του δίνεις, μόνο να πάρεις το ψωμί, να το βάλεις εμπρός εις την εικόνα του Χριστού και να του πεις: Εγώ, παιδί μου, δεν έχω ψωμί, ο Χριστός έχει. Σήκω να κάνεις τον Σταυρό σου να παρακαλέσουμε τον Άγιόν σου να παρακαλέσει τον Χριστόν να σου το δώσει. Και έτσι το παιδί παρακινείται διά την αγάπη του ψωμιού και ευθύς όπου ξυπνά, τον Άγιόν του βλέπει. Βλέποντας τότε ο Διάβολος το παιδί πως έχει την ελπίδα του εις τον Χριστό και εις τον Άγιόν του, κατακαίεται και φεύγει. Κι έτσι να συνηθίζετε τα παιδιά σας, να τα παιδεύετε από μικρά, διά να συνηθίζουν εις τον καλόν δρόμο.

Πηγή: Ημερολόγιον 2015, Έκδοσις Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου και Κοσμά του Αιτωλού, Ιερά Μητρόπολις Νέας Ιωνίας – Φιλαδελφείας.

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος18 Αυγούστου 2018

Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς πῶ λίγα λόγια γιά τόν Παράδεισο. Μέ πόνο πρέπει νά παρατηρήσουμε ὅτι στήν σημερινή ἐποχή δέν ἀκούονται κηρύγματα γιά τόν Παράδεισο, οὔτε γιά τήν κόλαση, οὔτε γιά τήν παρθενική ζωή, ἐνῶ παλαιότερα θυμᾶμαι ἐγώ σάν παιδί, ὅτι οἱ ἱεροκήρυκες ὅλα τους τά κηρύγματα τά τελείωναν μέ τήν εὐχή νά εἰσέλθουμε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, στόν Παράδεισο. Καί παλαιότερα ἀκόμη ἀκουόταν σάν κύρια καί καλύτερη εὐχή τό, «καλό παράδεισο»!

Γιά τόν Παράδεισο, λοιπόν, θά σᾶς μιλήσω σήμερα, ἀδελφοί, σέ ἕνα ὀλιγόλεπτο κήρυγμα. Καί λαμβάνω τήν ἀφορμή νά μιλήσω γιά τό θέμα αὐτό ἀπό τό σημερινό ἅγιο Εὐαγγέλιο, πού μᾶς εἶπε γιά κάποιον πού πλησίασε τόν Χριστό καί τόν ρώτησε, τί νά κάνει γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή, δηλαδή, τόν Παράδεισο.

Γιά νά μή σᾶς ἀργῶ, ἀγαπητοί μου, σᾶς λέγω σύντομα ὅτι ὁ Θεός ἔκανε τόν ἄνθρωπο γιά νά ἔχει στενή κοινωνία μαζί Του, γιά νά ζεῖ στόν Παράδεισο. Δημιούργησε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή καί τόν ἔβαλε στόν Παράδεισο, ἐκεῖ πού ἦταν Αὐτός. Καί ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ ζοῦσε μέσα στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν Χάρη Του καί τήν δόξα Του, θέλω νά πῶ. Ὁ νοῦς του συστρεφόταν σάν στρόφιγγας γύρω ἀπό τόν Θεό καί αὐτό ἦταν γιά τόν ἄνθρωπο ἡ εὐτυχία του, ἦταν ἡ φυσική του, ἡ νορμάλ ζωή, γιατί πλάστηκε γιά τόν Θεό. Ἀλλά ἔγινε ἔπειτα ἡ θλιβερή πτώση. Ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή, ἁμάρτησε. Καί ἐπειδή τό κακό δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τό καλό, γιατί ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά συγκατοικήσει μέ τό κακό, ἐξεβλήθη, ἐξορίστηκε ὁ ἄνθρωπος ἀπό τόν Παράδεισο. Καί ποῦ τόν ἔβαλε ὁ Θεός; Τόν ἔβαλε «ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου»! Γιατί «ἀπέναντι»; Γιά νά τόν βλέπει ὁ ἄνθρωπος καί νά σκέπτεται: Ποῦ ἤμουν καί ποῦ ἦρθα…! Τί εἶχα καί τί ἔχασα!… Καί τό ὅλο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο εἶναι τό νά σκέπτεται πῶς νά ξαναμπεῖ στόν Παράδεισο, πῶς νά γίνει πάλι εὐτυχισμένος. Καί ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Παλαιά Διαθήκη πρῶτα, μᾶς παρουσιάζει πόσο ἄθλια εἶναι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο καί μᾶς λέει μυστικά-μυστικά, ὅτι θά ξαναμποῦμε σ᾽ αὐτόν μέ τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία. Καί ἡ Καινή Διαθήκη ἔπειτα μᾶς λέει καί μᾶς μιλάει καθαρά καί δυνατά, καί ὄχι μυστικά, ὅτι ἦρθε ὁ Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καί ἄνοιξε τόν Παράδεισο. Καί μπαίνουν σ᾽ αὐτόν, καί μπαίνουν καί μπαίνουν, πατριάρχες καί ἀσκητές καί οἰκογενειάρχες καί ἀπό κάθε ἰδίωμα ἄνθρωποι. Καί ξέρετε, χριστιανοί μου, ποιός μπῆκε πρῶτος στόν Παράδεισο; Ἕνας πολύ-πολύ ἁμαρτωλός, ἕνας κλέφτης καί κακοποιός. Τόσο κακοποιός πού ἡ κοινωνία τοῦ εἶπε, «δέν ὑποφέρεσαι», καί τόν καταδίκασε γιά ὄσα ἔκανε νά πεθάνει φρικτό θάνατο καρφωμένος σέ ξύλο. Ὁ ληστής, αὐτός μπῆκε πρῶτος στόν Παράδεισο, γιατί ἀπό τό ξύλο καρφωμένος εἶπε στόν Χριστό, «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου». Καί ὁ Χριστός τοῦ εἶπε ἀπό τόν Σταυρό Του καί Αὐτός, ὄπου ἀνέβηκε γιά τήν σωτηρία μας, τοῦ εἶπε, «σήμερα θά εἶσαι μαζί μου στόν Παράδεισο»! Ὁ ληστής, λοιπόν, ὁ πολύ ἁμαρτωλός, αὐτός μπῆκε πρῶτος στόν Παράδεισο. Μέ τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων ἔκλεισε ὁ Παράδεισος, ἀλλά μέ τόν σταυρικό Του θάνατο, ὁ Χριστός, δηλαδή, μέ τόν Σταυρό Του σάν μέ κλειδί, ἄνοιξε τόν Παράδεισο.

Παράδεισος, λοιπόν, κατά τά παραπάνω, εἶναι τό νά ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τό νά ἀπολαμβάνει τήν δόξα Του, γιά τήν ὁποία καί πλάστηκε. Καί αὐτή ἡ γεύση τοῦ Παραδείσου ἀρχίζει ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τόν Χριστό καί συνεχίζεται καί συνεχίζεται διαρκῶς καί δέν τελειώνει ποτέ τῶν ποτῶν! Δηλαδή, ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπό τήν γήινη αὐτή ζωή μέ τήν γνωριμία μας καί τήν σχέση μας μέ τόν Χριστό καί συνεχίζεται καί μετά τόν θάνατό μας στήν ἐπουράνιο Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά ἀρχίζει ἀπό αὐτήν τήν ἐπίγεια ζωή. Καί ἄν δέν ἀρχίσει γιά ᾽μᾶς ὁ Παράδεισος ἀπό αὐτήν τήν ζωή, μήν περιμένουμε νά τόν ἀπολαύσουμε μελλοντικά, στήν ἄλλη ζωή, μετά τόν θάνατό μας.

Γιά νά τό πῶ ἁπλᾶ, ἀλλά κατανοητά καί πρακτικά, ἀδελφοί, παράδεισος εἶναι αὐτό πού ἔνοιωθε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὅταν προσευχόταν γονατιστός στήν Παναγία τήν Χρυσολεόντισσα καί ἔλεγε καί ἔλεγε καί δέν τελείωνε. Ἤ, Παράδεισος εἶναι αὐτό πού ἔνοιωθε ὁ παπα-Τύχων ὁ ἁγιορείτης ὅταν λειτουργοῦσε ἤ ὁ ἅγιος παπα-Νικόλας ὁ Πλανᾶς, ὁ ἁπλοῦς, πού ἄρχιζε τήν Θεία Λειτουργία ἀπό τό πρωί καί τήν τελείωνε στίς 3 τό ἀπόγευμα. Ναί, Παράδεισος εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ ἔχουμε ζωντανά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μας καί τόν ἀπολαμβάνουμε τρώγοντας ἀπό τό Δένδρο τῆς Ζωῆς, κοινωνοῦντες, δηλαδή, τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποιοί ὅμως γεύονται γλυκά καί ἀπολαυστικά αὐτόν τόν Παράδεισο, τήν Θεία Λειτουργία; Τόν γεύονται ὅσοι ἀγαποῦν θερμά τόν Χριστό καί ἐφαρμόζουν τό ἅγιο θέλημά Του. Αὐτοί, ὅταν βρίσκονται στήν Θεία Λειτουργία, λένε ποτέ νά μήν τελειώσει, γιατί ἀπολαμβάνουν τήν μεγάλη τους εὐτυχία καί χαρά. Ἀλλά, οἱ ἄλλοι χριστιανοί πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν θεία ἀγάπη, ὑποφέρουν βρισκόμενοι στήν Θεία Λειτουργία καί νοιώθουν ἀπελευθέρωση ὅταν ἀκούσουν τό «Δι᾽ εὐχῶν…». Ἔτσι θά συμβεῖ μέ τήν αἰώνιο βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τόν οὐράνιο Παράδεισο. Ὁ Χριστός θά ἔλθει μέ τήν δεύτερή Του Παρουσία «ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ Αὐτοῦ». Ὅσοι ἔχουν καθαρή τήν ψυχή θά σκιρτήσουν ἀπό χαρά, βλέποντες αὐτήν τήν δόξα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι Παράδεισος! Οἱ ἄλλοι ὅμως, πού δέν ἔχουν ψυχική καθαρότητα, δέν θά μποροῦν νά ἀντέξουν βλέποντες τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος πού ἔχει ἀρρωστημένα μάτια δέν μπορεῖ νά ἀντικρούσει τό φῶς τοῦ ἡλίου. Τόν καίει. Αὐτό εἶναι κόλαση! Στήν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία καί ὁ Παράδεισος καί ἡ κόλαση παριστάνονται μέ τήν ἴδια εἰκόνα. Ὁ Χριστός εἶναι στήν κορυφή, λάμπων ἀπό τήν δόξα Του καί οἱ πιστοί Του, πού τόν βλέπουν, πορεύονται πρός Αὐτόν μέ χαρά. Αὐτό εἶναι ὁ Παράδεισος! Οἱ ἄλλοι ὅμως, ὅσοι ἁμάρτησαν καί ἔμειναν ἀμετανόητοι, αὐτοί παριστάνονται νά πηγαίνουν πρός τά κάτω, μή ἀντέχοντας νά βρίσκονται ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Θεός. Αὐτό εἶναι κόλαση! Εἶναι τό νά μᾶς βασανίζει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀντί νά μᾶς εὐφραίνει.
Χριστιανοί μου, δέν ἐπαρκεῖ ὁ χρόνος νά σᾶς πῶ περισσότερα. Ξαναλέγω ὅτι ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ, ἀπό αὐτήν τήν ζωή, ζῶντες στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ κατά τό ἅγιο θέλημά Του. Ὅποιοι δέν γευόμαστε τώρα τόν γλυκασμό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, μήν περιμένουμε ὅτι θά τόν γευθοῦμε ἀπότομα στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Δέν θά ὑπάρχει προϋπόθεση γιά μιά τέτοια θεϊκή ἀπόλαυση. Γι᾽ αὐτό προετοιμασία ἀπό αὐτήν τήν ζωή μέ προσευχή καί ἐξομολόγηση, γιά νά ἀξιωθοῦμε τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ζῶντες αἰώνια στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ΑΜΗΝ!

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος16 Αυγούστου 2018

Του Μητροπολίτου Διοκλείας Καλλίστου (Γουέαρ)

Τί να προσφέρουμε;
Σε έναν ορθόδοξο ύμνο που ψάλλεται την παραμονή των Χριστουγέννων στον εσπερινό, η παρθένος Μαρία θεωρείται η ανώτερη και πληρέστερη
προσφορά που η ανθρωπότητά μας μπορεί να προσφέρει στον Δημιουργό:
Τι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ,
ότι ώφθης επι γης ως άνθρωπος δι΄ημάς;
έκαστον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων
την ευχαριστίαν σοι προσάγει ˙
οι άγγελοι τον ύμνον ˙
οι ουρανοί τον αστέρα ˙
οι μάγοι τα δώρα ˙
οι ποιμένες το θαύμα ˙
η γη το σπήλαιον ˙
η έρημος την φάτνην ˙
ημείς δε μητέρα παρθένον.

Ως η υπέρτατη ανθρώπινη προσφορά μας, η Μητέρα του Θεού αποτελεί πρότυπο – δίπλα στον ίδιο τον Χριστό και με τη χάρη του Θεού – του τι σημαίνει να είναι κανείς πρόσωπο.Είναι ο καθρέφτης, μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζεται το δικό μας αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο. Και ό,τι αυτή εκφράζει, ως πρότυπο και παράδειγμά μας, είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη ελευθερία. «Ουκ ειμί ελεύθερος;» διερωτάται ο απόστολος ˙ και η Παναγία μας δείχνει ακριβώς τι σημαίνει αυτή η ελευθερία.

Η ελευθερία, η ικανότητα δηλαδή να παίρνει κανείς ηθικές αποφάσεις ενσυνείδητα και με την αίσθηση της πλήρους ευθύνης ενώπιον του Θεού, είναι αυτή που περισσότερο από κάθε τι άλλο κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα. Ο Σέρεν Κίρκεγκωρ γράφει ότι «το πιο τρομακτικό πράγμα που παραχωρήθηκε στα ανθρώπινα πρόσωπα είναι η επιλογή, η ελευθερία». 1 Χωρίς την ελευθερία της επιλογής, δεν υπάρχει αυθεντικό πρόσωπο. Όταν ο Θεός λέει στον Ισραήλ, «διαμαρτύρομαι υμίν σήμερον τον τε ουρανόν και την γην, την ζωήν και τον θάνατον δέδωκα πρό προσώπου υμών, την ευλογίαν και την κατάραν ˙ έκλεξαι…» 2 μας προσφέρει ένα δώρο, συχνά πικρό και επώδυνο, ακόμα και τραγικό, που είναι δύσκολο να το χρησιμοποιήσουμε ορθά, χωρίς το οποίο, όμως, δεν είμαστε αυθεντικά ανθρώπινοι. Είναι η ελευθερία της επιλογής, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, που απαρτίζει την εικόνα του Θεού μέσα μας.

Αυτό βέβαια πρέπει να επεξηγηθεί. Η Θεία ελευθερία είναι απροϋπόθετη, ενώ η δική μας ελευθερία, μέσα σε έναν αμαρτωλό και πεπτωκότα κόσμο, είναι περιορισμένη, ποτέ δεν καταργείται ˙ παραμένει, κατά κάποιο τρόπο, απαραμείωτη και αναφαίρετη.
Ας εξετάσουμε μαζί τη φύση αυτής της ελευθερίας, που είναι ουσιαστική για το ανθρώπινο πρόσωπό μας και την οποία η υπερευλογημένη Θεοτόκος επέδειξε σε υπερθετικό βαθμό στον Ευαγγελισμό.

Ανταπόκριση στην Ελευθερία

Κατά την άποψη του Καρλ Μπάρτ, είναι θεμελιώδες σφάλμα να φανταστούμε ότι στον Ευαγγελισμό η Παναγία παίρνει μιαν απόφαση, από την οποία εξαρτάται η σωτηρία του κόσμου. Όμως, το να δούμε στην Παναγία (όπως υποστηρίζει ο Μπάρτ στην Εκκλησιαστική Δογματική του) «το ανθρώπινο δημιούργημα που συνεργάζεται με τρόπο δουλικό στη δική της λύτρωση στη βάση της προληπτικής χάριτος» είναι αίρεση, στην οποία το «Όχι», πρέπει να διατυπωθεί με τρόπο αμείλικτο. Κατά τον Μπάρτ, πρέπει να καταλάβουμε το ρόλο της στον Ευαγγελισμό, «μόνο ως τη μορφή του ανθρώπου χωρίς θέλημα, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς δημιουργικότητα, χωρίς αυτεξούσιο, μόνο ως τη μορφή του ανθρώπου που μπορεί απλώς και μόνο να λάβει, απλώς και μόνο να είναι έτοιμος, απλώς και μόνο να αφήσει να γίνει κάτι στον – αλλά και μαζί με τον – εαυτό του». (3)

Η προσέγγιση της χριστιανικής Ανατολής είναι εντελώς διαφορετική. Όπως διατυπώνεται από τον λαϊκό θεολόγο του 14ου αι. άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα:
«Η σάρκωση του Λόγου δεν ήταν μόνο έργο του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος – του πρώτου συναινούντος, του δευτέρου κατερχομένου, του τρίτου επισκιάζοντος – αλλά και έργο της θέλησης και της πίστης της Παρθένου. Χωρίς τα τρία Θεία Πρόσωπα το σχέδιο αυτό δεν θα μπορούσε να τεθεί σε κίνηση ˙ αλλά και, με ανάλογο τρόπο, το σχέδιο αυτό δεν θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα χωρίς τη συναίνεση και την πίστη της πανάγνου Παρθένου. Μόνο αφού τη διδάσκει και την πείθει, πράγματι, ο Θεός, την καθιστά μητέρα Του και παίρνει από αυτή τη σάρκα, που η ίδια συνειδητά επιθυμεί να Του προσφέρει. Ακριβώς όπως ο Ίδιος συνελήφθη με τη δική Του ελεύθερη επιλογή, με τον ίδιο τρόπο και αυτή έγινε μητέρα Του εθελούσια και με την ελεύθερη συναίνεσή της». (4)

Ο Καβάσιλας αντιλαμβάνεται τη σημαντικότατη συμβολή της κτιστής ανθρώπινης ελευθερίας της Παρθένου στη Σάρκωση. «Ως πείθων, ου βιαζόμενος». Η δήλωση αυτή στην προς Διόγνητον Επιστολή εφαρμόζει επακριβώς στο γεγονός του Ευαγγελισμού. Ο Θεός χτυπά την πόρτα, δεν τη σπάζει.

Η Παναγία έχει επιλεγεί, αλλά και η ίδια κάνει μια πράξη επιλογής. Δεν είναι απλώς και μόνο δεκτική, δεν είναι απλώς και μόνο «χωρίς θέλημα, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς δημιουργικότητα», αλλά ανταποκρίνεται με δυναμική ελευθερία. Όπως το εκφράζει ο Άγιος Ειρηναίος, «η Μαρία συνεργάζεται με την Οικονομία». 5 Κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι «συνεργός» του Θεού, δηλαδή όχι μόνο ένα εύκαμπτο εργαλείο, αλλά δραστήρια μέτοχος του μυστηρίου. Δεν παρατηρούμε σε αυτήν παθητικότητα αλλά ανάμειξη, όχι υποταγή αλλά συνεργασία, όχι παράδοση αλλά αμοιβαιότητα σχέσης.

Όλα αυτά συνοψίζονται στην απάντηση της Παναγίας στον άγγελο: «Ιδού η δούλη Κυρίου _ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». 6 Η απάντηση αυτή δεν ήταν ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα _ η Παναγία θα μπορούσε να είχε αρνηθεί. Η βία είναι ξένη προς τη θεία φύση και έτσι ο Θεός δεν ενανθρώπησε χωρίς να ζητήσει πρώτα τη θεληματική συμφωνία εκείνης την οποία επιθυμούσε να καταστήσει μητέρα Του. Όπως επιμένει ο πάπας Παύλος, στην περίφημη δήλωσή του Marialis Cultus (Η Λατρεία της Μαρίας) (2 Φεβρουαρίου 1974), η Παναγία «εμπλέκεται από τον Θεό σε διάλογο μαζί Του» και «δίνει τη δραστική και υπεύθυνη συγκατάθεσή της». Πρέπει να δούμε σε αυτήν όχι απλώς μια «δειλά υποταγμένη γυναίκα», 7 αλλά μια γυναίκα που κάνει μια «θαρραλέα επιλογή». Παίρνει μιαν απόφαση. Είναι εντυπωσιακό γεγονός – στο οποίο ποτέ δεν θα μπορέσουμε να στρέψουμε τη σκέψη μας αρκετά ικανοποιητικά – το ότι, ενώ η δημιουργία του κόσμου έγινε πραγματικότητα αποκλειστικά από την εξάσκηση της Θείας βούλησης, η αναδημιουργία του κόσμου τέθηκε σε κίνηση μέσα από τη συνεργασία μιας νεαρής χωρικής που αρραβωνιάστηκε έναν ξυλουργό.

Μετοχή, Σιωπή, Πόνος

Αν η Θεοτόκος αποτελεί αληθή εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας, της αυθεντικής ελευθερίας και απελευθέρωσης, τη στιγμή του Ευαγγελισμού, τότε η δράση και αντίδρασή της στα γεγονότα που ακολουθούν αμέσως μετά στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, επεξηγεί τρεις βασικές συνέπειες του τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος.

Η ελευθερία συνδέεται με τη μετοχή, τη σιωπή και τον πόνο.
Η ελευθερία συνδέεται με τη μετοχή. Η πρώτη ενέργεια της Παναγίας, μετά τον Ευαγγελισμό, ήταν να μοιραστεί τα καλά νέα με κάποιο άλλο πρόσωπο. Πηγαίνει με σπουδή στα ορεινά, στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρετά την εξαδέλφη της Ελισάβετ. (8)
Εδώ υπάρχει ένα ουσιαστικό στοιχείο της ελευθερίας: δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος μόνος. Η ελευθερία δεν είναι μοναχική αλλά κοινωνική. Υπονοεί σχέση, ένα «Εσύ» όπως και ένα «Εγώ».

Διαβάστε εδώ: Βοήθα με να σε θέλω πιο πολύ Χριστέ μου…

Εκείνος που είναι εγωκεντρικός, που απαρνείται κάθε ευθύνη έναντι των άλλων, δεν κατέχει τίποτε περισσότερο από μια κίβδηλη ελευθερία. Στην πραγματικότητα, είναι αξιοθρήνητα ανελεύθερος. Η απελευθέρωση, στην ορθή της κατανόηση, δεν είναι περιφρονητική απομόνωση ή επιθετική αυτοδιεκδίκηση, αλλά συνεργασία και αλληλεγγύη. Να είμαστε ελεύθεροι σημαίνει να μοιραζόμαστε το πρόσωπο, να βλέπουμε με τα μάτια των άλλων, να αισθανόμαστε με τα αισθήματά τους: «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη». 9 Είμαι ελεύθερος μόνο αν γίνω πρόσωπο, αν στραφώ προς τους άλλους, κοιτώντας μέσα στα μάτια τους και επιτρέποντάς τους να κοιτούν μέσα στα δικά μου. Να αποστρέψω το πρόσωπό μου, να αρνηθώ τη μετοχή, σημαίνει να στερηθώ την ελευθερία.

το σημείο αυτό το χριστιανικό δόγμα περί Θεού βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με την κατανόησή μας περί ελευθερίας. Ως χριστιανοί πιστεύουμε σε ένα Θεό που δεν είναι απλώς «Μονάς», αλλά «Μονάς εν Τριάδι». Η θεία εικόνα μέσα μας είναι συγκεκριμένα η εικόνα του Τριαδικού Θεού. Ο Θεός, ο δημιουργός και το αρχέτυπό μας, δεν είναι ένα μόνο πρόσωπο, αυτάρκης και αγαπών μόνο τον Εαυτό Του, αλλά είναι κοινωνία τριών προσώπων, που το Ένα μένει μέσα στο Άλλο, μέσα από μιαν αδιάκοπη κίνηση αμοιβαίας αγάπης.
Από αυτό προκύπτει ότι η θεία εικόνα μέσα μας, που αποτελεί την άκτιστη πηγή της ελευθερίας μας, είναι μια εικόνα σχέσης, που γίνεται αντιληπτή μέσα από τη συντροφικότητα και την περιχώρηση. Αν πει κανείς: «είμαι ελεύθερος, γιατί είμαι δημιουργημένος κατ΄εικόνα Θεού», είναι ανάλογο με το να πει: «Σε χρειάζομαι, ώστε να είμαι ο εαυτός μου». Δεν υπάρχει πραγματικό πρόσωπο, εκτός αν υπάρχουν δύο πρόσωπα σε αμοιβαία σχέση ˙ και δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία παρά εκεί όπου υπάρχουν δύο τουλάχιστον πρόσωπα που μοιράζονται μαζί την ελευθερία τους.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε το πρώτο στοιχείο που η Παναγία μας διδάσκει για την ελευθερία. Το στοιχείο αυτό δηλώνει σχέση, άνοιγμα στους άλλους, ευαισθησία. Κανένας μας δεν μπορεί να είναι ελεύθερος χωρίς το ρίσκο και την περιπέτεια της μοιρασμένης αγάπης.

Αν η ελευθερία σχετίζεται με τη μετοχή, τότε σχετίζεται και με τη σιωπή, δηλαδή με το να ακούει κανείς. «Ιδού η δούλη Κυρίου ˙ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», απαντά η Παναγία στον Ευαγγελισμό. Η στάση της είναι στάση ακοής του Λόγου του Θεού. Πράγματι, αν δεν είχε ακούσει το Λόγο του Θεού και δεν τον είχε λάβει μέσα στην καρδιά της, μέσα από την ακοή, δεν θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει και να φέρει στην κοιλία της τον Λόγο κατά τρόπο φυσικό. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς επιμένει να παρουσιάζει αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Θεοτόκου, ως εκείνης που ακούει, σε περισσότερες από μια περιπτώσεις. Μετά την επίσκεψη των ποιμένων στον νεογέννητο Χριστό, γράφει: «η δε Μαρία πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής» 10 . Ο Ευαγγελιστής τελειώνει τη διήγηση του δωδεκαετούς Ιησού με ένα παρόμοιο σχόλιο: «και η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» 11 .

Η ανάγκη της να ακούσει τονίζεται το ίδιο εμφατικά στην προειδοποίησή της στους δούλους κατά το γάμο της Κανά, «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε». 12 . Αυτές είναι και οι τελευταίες αναφερόμενες λέξεις της στα Ευαγγέλια, η πνευματική της κληρονομιά στην Εκκλησία: «Άκουσε, δέξου, απάντησε». Αργότερα, στο Ευαγγέλιο του Λουκά – όταν η γυναίκα από το πλήθος ευλογεί τη Μητέρα του Χριστού και Εκείνος απαντά «μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» 13 – σε πλήρη αντιδιαστολή με Οποιονδήποτε υπαινιγμό έλλειψης σεβασμού προς εκείνη που τον κυοφόρησε, ο Χριστός ζητά να φανερώσει περισσότερο τι αποτελεί την πραγματική της δόξα. Δεν θα τιμάται απλά λόγω του φυσικού γεγονότος της μητρότητάς της, αλλά γιατί άκουσε ενδόμυχα το λόγο του Θεού με όλη της τη θέληση και με πλήρη αξιοπρέπεια της προσωπικής της ελευθερίας και τον διατήρησε μέσα της.

Επομένως, φανερώνεται και ένας δεύτερος τρόπος, με τον οποίο η Θεοτόκος καθίσταται εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας. Για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την Ορθόδοξη μυστική παράδοση η Παναγία είναι μια «ησυχάστρια», που υπηρετεί το Άγιο Πνεύμα με τη σιωπή της καρδιάς. Η εσωτερική σιωπή αυτού του είδους δεν είναι αρνητική – μια απλή απουσία ήχων ή μια παύση μεταξύ λέξεων – αλλά είναι θετική και ζωντανή, πηγάζοντας από τα βάθη της ύπαρξής μας και αποτελώντας μέρος της βασικής δομής του ανθρωπίνου προσώπου μας. Χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ανθρώπινοι και χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ελεύθεροι. Ενώ η αδιάκοπη φλυαρία υποδουλώνει, η ικανότητα να ακούει κανείς είναι ουσιαστικό μέρος της ελευθερίας. Η Θεοτόκος είναι ελεύθερη γιατί ακούει. Αν δεν γίνουμε ικανοί να ακούμε τους άλλους – αν δεν αποκτήσουμε, ως ένα βαθμό, τη δημιουργική εσωτερική σιωπή, όπως έκανε η ίδια – θα πάσχουμε από απουσία πραγματικής ελευθερίας. Μόνο εκείνος που ξέρει να σιωπά και να ακούει είναι ικανός και να παίρνει αποφάσεις με αυθεντική ελευθερία επιλογής.
Υπάρχει, επίσης, και μια τρίτη πλευρά της ελευθερίας που υπογραμμίζει το Ευαγγέλιο του Λουκά. Κατά την Υπαπαντή του Χριστού, λέει ο Συμεών στην Παναγία «και σου αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία». 14

Η ελευθερία σχετίζεται με τον πόνο. Αυτό σημαίνει κένωση (άδειασμα του εαυτού), άρση του σταυρού, εγκατάλειψη της ζωής για χάρη των άλλων.

Η εθελοντική επιλογή της Παναγίας στον Ευαγγελισμό της δημιουργεί θλίψη, αλλά και χαρά. Ανάμεσα στους σύγχρονους διανοητές ο Ρώσος Νικολάι Μπερντιάγιεφ – ο «δέσμιος της ελευθερίας», όπως τον αποκαλούσαν οι κριτικοί του, ένα προσωνύμιο που του προξενούσε ιδιαίτερη ικανοποίηση – έχει παρατηρήσει με οξεία σαφήνεια το υψηλό κόστος της ελευθερίας. «Πάντοτε γνώριζα», δηλώνει στην αυτοβιογραφία του Όνειρο και Πραγματικότητα, «ότι η ελευθερία γεννά τον πόνο, ενώ η άρνηση να είναι κανείς ελεύθερος, ελαττώνει τον πόνο.
Η ελευθερία δεν είναι εύκολη, όπως διατείνονται οι εχθροί της και οι συκοφάντες της _ η ελευθερία είναι βαρύ φορτίο. Οι άνθρωποι… συχνά απαρνούνται την ελευθερία για να ελαφρύνουν τη μοίρα
τους». 15

Ο κοπιώδης, θυσιαστικός χαρακτήρας της ελευθερίας είναι το ίδιο προφανής και στη διήγηση του Ντοστογιέφσκι «Το Αφήγημα του Μεγάλου Ιεροεξεταστή» στο έργο του Οι Αδελφοί Καραμαζόβ. Ο ιεροεξεταστής μέμφεται τον Χριστό γιατί κατέστησε την ανθρωπότητα ελεύθερη και, επομένως, της επέβαλε έναν πόνο πολύ οξύ για να τον υπομείνει. Εξαιτίας της λύπησης για την ανθρώπινη αγωνία, όπως υποστηρίζει ο ιεροεξεταστής, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του έχουν αφαιρέσει το σκληρό αυτό δώρο της ελευθερίας: «Διορθώσαμε τη δουλειά σου», λέει στον Χριστό. Έχει δίκιο. Η ελευθερία είναι πραγματικά ένα βαρύ φορτίο, όπως κατάλαβε πολύ καλά η Παναγία κάτω από το Σταυρό. Ωστόσο, χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να υπάρχει ούτε πραγματικό πρόσωπο ούτε αμοιβαία αγάπη. Αν αρνούμαστε να ασκήσουμε το δώρο της ελευθερίας που ο Θεός μας προσφέρει, υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας σε υπανθρώπους ˙ και αν αρνούμαστε στους άλλους την ελευθερία τους, τους αρνούμαστε το δικαίωμα να είναι άνθρωποι.
Αυτοί είναι μερικοί από τους τρόπους , μέσα από τους οποίους η Θεοτόκος, ο καθρέπτης και το πρότυπό μας, λειτουργεί ως εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας.

«Ουκ ειμί ελεύθερος;» Πράγματι, ο καθένας μας έχει δημιουργηθεί ελεύθερος. Όμως η ελευθερία δεν είναι μόνο δώρο, αλλά και πρόκληση, έργο το οποίο πρέπει να φέρει κανείς σε πέρας, όπως φανερώνει το παράδειγμα της Θεοτόκου. Η ελευθερία δεν πρέπει απλώς να γίνεται αποδεκτή, αλλά χρειάζεται να ανακαλύπτεται, να μαθαίνεται, να χρησιμοποιείται, να γίνεται αντικείμενο υπεράσπισης – και τελικά να προσφέρεται. Ας ολοκληρώσουμε την αναφορά στον Κίρκεγκωρ, με την οποία ξεκινήσαμε. «Το πιο τρομακτικό πράγμα που παραχωρήθηκε στα ανθρώπινα πρόσωπα είναι η επιλογή, η ελευθερία. Και αν θέλεις να σώσεις την ελευθερία σου και να την κρατήσεις, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: εκείνο το ίδιο δευτερόλεπτο να την επιστρέψεις στον Θεό, και μαζί της τον ίδιο σου τον εαυτό». Μόνο με την επιστροφή της ελευθερίας μας στον Θεό – μέσα από την μετοχή, τη σιωπή και τον πόνο – μπορούμε πραγματικά να γίνουμε ελεύθερα πρόσωπα κατ΄εικόνα της Αγίας Τριάδας, με βάση το παράδειγμα της υπερευλογημένης Θεοτόκου

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος13 Αυγούστου 2018

Τελέστηκε το πρωί της Κυριακής 12 Αυγούστου 2018 λαμπρό Πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ. Ακόμη συμμετείχαν ο Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ. Θεολόγος, καθώς και ο επιχώριος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Τον θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δανιήλ, ο οποίος παίρνοντας αφορμή από την Αποστολική περικοπή της ημέρας, την προς Κορινθίους Α’ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, σημείωσε ότι ο γνήσιος πνευματικός πατέρας αποδεικνύεται από την προσφορά, τις στερήσεις, τους κόπους και τις θυσίες που έχει κάνει για τα πνευματικά του τέκνα.

Ο Απόστολος των Εθνών λέγει συγκεκριμένα : “ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ”.

Με άλλα λόγια το χαρακτηριστικό εκείνο, η σφραγίδα, που διαφοροποιεί τον πραγματικό Απόστολο του Χριστού, από τους διάφορους λαοπλάνους είναι το σύνολο των πιστών που έχουν αποδεχθεί τον Κύριο ως Θεό τους, έχουν βαπτιστεί εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και αγωνίζονται πνευματικά.

Στον αντίποδα, όπως και την εποχή του Αποστόλου Παύλου βλέπουμε σήμερα μερίδα των ανθρώπων να καταφέρονται εναντίον των πνευματικών πατέρων εντός του Σώματος του Χριστού, κατηγορώντας τους και λοιδορώντας τους αδίκως. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η κακοπάθεια είναι ίδιον των ανθρώπων εκείνων που πήραν την απόφαση να συμπορευθούν με τον Ιησού Χριστό. Τα παραδείγματα των Αγίων της Πίστεώς μας είναι πολυάριθμα.

Καταλήγοντας προέτρεψε τους πιστούς να αποδίδουν τον προσήκοντα σεβασμό στους πνευματικούς πατέρες και να προσεύχονται για εκείνους που έχουν και την ευθύνη για τις ψυχές που τους ενεπιστεύθη ο Κύριος.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος ευχαρίστησε ονομαστικά τους προσκεκλημένους Ιεράρχες και τους πιστούς που τίμησαν τον Άγιο, ευχόμενος η Χάρις του Προστάτου της νήσου να φωτίζει την ζωή τους.

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος8 Αυγούστου 2018

Ημέρα χαρᾶς καί φωτός σάν ἐκείνη τῆς φωταυγοῦς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Πανάγνου Μητρός τοῦ Θεανθρώπου, Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Περιβεβλημένη μέ οὐράνια δόξα, ἡ ἱερή καί ἔνδοξη αὐτή μνήμη συνάγει ὅλους ἐμᾶς σέ εὐφροσύνη, προσφέροντας τήν ζωαρχική πηγή τῆς νέας ζωῆς καί ἀποδιώχνοντας τή φθορά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.

Ἐξίσταται καί ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα. Καταλαμβάνεται ἀπό ἴλιγγο καί αὐτός ὁ ὑπερκόσμιος νοῦς τῶν ἀγγέλων. Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ Θεοτόκος Μαρία νά εἶναι «μετά θάνατον ζῶσα»; Πῶς τό χοϊκό σῶμα της πέρασε στήν ἀφθαρσία καί ἐνίκησε τούς νόμους τῆς φύσεως; «Πῶς δέ ἡ μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα;». Ἀνθρώπινος λόγος δέν ἠμπορεῖ χωρίς πίστη νά ἑρμηνεύση τήν ζωοκοίμητη μετάσταση τῆς Θεομήτορος. Τό μυστήριο τοῦ θανάτου της ὑπερβαίνει πᾶσαν ἔννοιαν. Δικαίως ὀνομάσθηκε «ἀρχή καί τέλος τῶν τοῦ Χριστοῦ θαυμάτων». Μέγιστο θαῦμα εἶναι ὁλόκληρη ἡ ζωή της ἀπό τήν γέννηση μέχρι τόν θάνατο. Μέ αὐτή τήν «καθαροτάτη ζύμη» συνέμιξε τόν ἑαυτό του ὁ Ὑπεράγιος Θεός γιά νά ἁγιάσει ὅλο τό φύραμα τῆς ἀνθρωπότητος. Δι’ αὐτῆς ἡ ἔκπτωτη φύση μας ἀνακαινίσθηκε. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως «εὗρε τήν ἐαρινήν εὐκοσμίαν». Ἑνωμένη μέ τόν Χριστό ἀκολούθησε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως Ἐκεῖνος ἀνέστη ἔτσι καί Ἐκείνη μετέστη «ἀπό τῆς γῆς εἰς τά ἄνω». Ἄν καί ἐξῆλθε ἀπό τόν παρόντα κόσμο καί εἰσῆλθε εἰς τά ἅγια τῶν ἁγίων «πάλιν πρός ἀνθρώπους ἐπανῆλθεν» διά νά μεταδώσει σέ ὅλους τήν δωρεά τοῦ ἁγιασμοῦ.

Μέ τήν Θεοτόκο ἀρχίζει μιά καινούγια ζωή. «Φύραμα νέον κατέστη καί νέου τινός ἤρξατο γένους» ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Μέ τήν ἕνωσή της μέ τόν Θεό ἔδειξε ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὁ κόσμος εἶναι ἄξιος τῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος. Διά τῆς Θεοτόκου λαμβάνουμε τόν ἀπό Θεοῦ ἁγιασμό. Διά τῆς Θεοτόκου κληρονομοῦμε τόν Παράδεισο. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἔκπληκτος μπροστά στό μέγα μυστήριο τῆς Θεοτόκου ἀναφωνεῖ: «Διά ταύτης ἡμῖν αἱ πρός αὐτόν καταλλαγαί ἐκροτήθησαν καί εἰρήνη καί χάρις δεδώρηται καί ἀγγέλοις συγχορεύουσιν ἄνθρωποι καί τέκνα Θεοῦ οἱ πρίν ἡτιμημένοι κατέστημεν. Ἐκ ταύτης τόν βότρυν τῆς ζωῆς ἐτρυγήσαμεν, ἐκ ταύτης τῆς ἀφθαρσίας τόν βλαστόν ἐδρεψάμεθα…».

Στά σκοτεινά καί λαβυρινθώδη ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς ὑπάρχει ἕνα δυνατό φῶς πού θά μᾶς χειραγωγήσει στήν σωτηρία. Εἶναι τό φῶς τῆς ἀγάπης καί τῆς παρηγορίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Αὐτή γιά μᾶς πρεσβεύει νύκτα καί μέρα. Αὐτή στίς ὧρες τῆς καταστροφῆς κάθε πιστό στηρίζει. Μαζί μέ τήν Παναγία ἡ ζωή μας παίρνει νόημα καί ἀντιμετωπίζονται ὅλες οἱ ἀντιξοότητές της. Ἄς ἐπικαλούμεθα τή μεσιτεία της. Ἡ Παναγία ἔχει τήν δύναμη ὡς Μητέρα τῆς ζωῆς νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τά δεινά, ἀπό τούς πειρασμούς, ἀπό τά πάθη, ἀπό κάθε ἐπιβουλή τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν μας.

Ἡ συμμετοχή μας στήν μεγάλη αὐτή ἑορτή ἄς σηματοδοτήσει τή συμμετοχή μας στήν ζωή της, τή συμπόρευσή μας στήν ἁγιασμένη βιοτή της, τήν ἐκζήτηση τοῦ ἀειλαμποῦς φωτός της, ὥστε γινόμενοι κι ἐμεῖς διά τῆς Ἐκκλησίας κατοικητήριο Θεοῦ νά μετέχουμε τῆς ἐν Χριστῷ καινῆς κτίσεως καί τῆς παραδεισιακῆς ζωῆς στήν ὁποία «ἐξαιρέτως ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου Μήτηρ πρό πάντων τήν δόξαν κομίζεται καί τήν ἔλλαμψιν…» ὅπως κηρύττει ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.

Ἡ δέ Χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Μονογενοῦς

Υἱοῦ Αὐτῆς Κυρίου δέ ἡμῶν Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ

εἴη μετά πάντων ὑμῶν.

† Ὁ Φθιώτιδος ΝΙΚΟΛΑΟΣ

(*) Απόσπασμα από το βιβλίο « Θεομητορικά Νεύματα», του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νικολάου, των Εκδόσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος7 Αυγούστου 2018

Με την δέουσα λαμπρότητα, εορτάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη μας, το Θείο γεγονός της Μεταμορφώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Επίκεντρο των λατρευτικών εκδηλώσεων, ήτανε ο Ιερός Ενοριακός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην περιοχή του Βύρωνα.

Αφ εσπέρας της εορτής, Κυριακή 5 Αυγούστου τελέστηκε Μέγας Αρχιερατικός Εσπερινός και ανήμερα την Δευτέρα 6 Αυγούστου πανηγυρική Θεία Λειτουργία Προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, κ.κ. Δανιήλ.

Τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Δανιήλ πλαισίωναν Kληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως μας, μεταξύ αυτών ο Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως, Πανοσιολογιωτάτος Αρχιμανδρίτης π. Αναστάσιος Τασόπουλος, οι ιεροκήρυκες Αρχιμ. π. Καλλίνικος Νικολάου και Αρχιμ. π. Μακάριος Παναγόπουλος, ο προϊστάμενος του Ναού Αρχιμ. π. Χρύσανθος Λιόλιος και οι συνεφημέριοι του στην ενορία.

Τον Θείο λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δανιήλ αμέσως μετά την ανάγνωση της Ευαγγελικής περικοπής, μεταφέροντας τους παρευρισκόμενους πιστούς με την Χρυσοστομία ευγλωττία του, στο Θαβώρ της μυστηριακής ζωής, όπου ο μεταμορφωθείς Χριστός φωτίζει και αγιάζει την ύπαρξή μας.

Προ της απολύσεως ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δανιήλ, ευλόγησε τα προσφερθέντα κατά το έθιμο σταφύλια, τα οποία διανεμήθησαν στους πιστούς ως ευλογία και ευχήθηκε καλή Παναγιά.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίας Τριάδος2 Αυγούστου 2018

Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών για το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.

Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών http://agiosharalabos.blogspot.com/#ixzz5N05biwJN

Newer Posts

Older Posts

«Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»

Eἰς τήν ἁρχήν τῆς Ἰνδίκτου. † Μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος

Τι τιμούμε στις 29 Αυγούστου;

Ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ γιά τήν οἰκογένεια

Ολίγα περί Παραδείσου

Η Θεοτόκος, εικόνα της Ανθρώπινης Ελευθερίας

Του Μητροπολίτου Διοκλείας Καλλίστου (Γουέαρ)

Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στη Κέρκυρα

Φύραμα Νέον

ΜΕ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟ ΒΥΡΩΝΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ